domingo, 4 de noviembre de 2007

viernes, 2 de noviembre de 2007

Pingas de Marta

Na música que apaga o lume, no son da choiva que ao chegar
móllanos.
Móllasnos de auga que limpa,
de auga que borra o gris.

Porque agardamos a choiva, lembramos o teo sorriso

Suspiros de ánimos.

Se me permites Marta, quérolle agasallar a os teus compañeiros uns suspiros afectuosos de ánimos... Con moito cariño:

POR SIEMPRE Y PARA SIEMPRE




como a belén parece qe se le dan todavía peor qe a mi las nuevas tecnologías, escribe desde mi blog. pero esto es de BELEN, con su giganterrimo corazón, para MARTI:


POR SIEMPRE Y PARA SIEMPRE

Porque mi mayor deseo y mi mayor ilusión, estaban en hacer mi primera escena de teatro contigo, y porque lo hablamos, y porque la buscamos, y porque te quiero, y porque siempre será así. Te dije una vez que mi primera escena sería contigo, y ahora te lo repito, porque vas a estar conmigo siempre siempre siempre, cada vez que me suba a un escenario, cada vez que vaya al baño de la ESAD donde tantos cotilleos nos contamos, cada vez que camine por el paseo de Bouzas....contigo por siempre y para siempre.

Teníamos tantos planes juntas, tantas ilusiones.... quiero que vuelvas, quiero que vengas conmigo a patinar por el paseo de Bouzas, quiero que te enfades conmigo cada vez que te despierte cantando, quiero que te sigas preocupando por mi, quiero que nos cambiemos la ropa, quiero que sigamos cotilleando sobre los supuestos líos de la gente que conocemos, quiero que me sigas abrazando cada mañana, quiero que salgamos juntas a ligar con los morenos y esas clases de HIP I HOP (como dicen los brasileiros y que tanta gracia te hacía) y quiero enseñarte a bailar la salsa y quiero seguir cantando contigo esas canciones de Disney que estuvimos cantando tardes enteras (eras la Pocahontas rubia de la ESAD), quiero que sigamos teniendo conflictos por culpa de la salsa de tomate, mira que sabías que solo me gustaba la Orlando y tú seguías comprando la Solís..., quiero que compartamos habitación, que compartamos nuestra vida siempre juntas, que compartamos experiencias en el teatro, que entre las dos, sigamos agobiando a truque, porque siempre seremos la peque pandi, aunque tengamos 80 años ( y yo 78), quiero que vayamos a bailar juntas a las verbenas, a Vilar, y quiero quiero y vuelvo a querer que hagamos por fin esa coreografía del musical de FAMA, del que tu me conseguiste las entradas, y gracias al que viví uno de los momentos más felices de mi vida, contigo...

Por último, quiero dedicarte mi poema, porque te quiero, y no sabes cuanto, y nadie puede saber cuanto, porque para saberlo tendrían que meterse dentro de mí y tener mi corazón: Para ti, por siempre y para siempre.


A veces, y el sueño es triste,
En mis deseos existe
Lejanamente un país
Donde ser feliz consiste
Solamente en ser feliz.

Se vive como se nace,
Sin querer y sin saber.
Y en esa ilusión de ser,
El tiempo muere y renace
Sin que se sienta correr.

El sentir y el desear
No existen en esa tierra.
Y no es el amor amar
En el país donde yerra
Mi lejano divagar.

Ni se sueña ni se vive:
Es una infancia sin fin.
Y parece que revive
Ese imposible jardín
donde ser feliz consiste
solamente en ser feliz.

Fernando Pessoa

Suficiente

De neno cando te preguntan polos teus amigos tes sempre unha lista interminabel…

Cando crecemos facémonos máis selectivos e sabemos que tan só uns poucos están cando os precisamos.

O que pasou o mércores marcará dun modo ou doutro as nosas vidas…porque Marta era unha desas rapazas ás que non se pode esquecer tan facilmente.

Encántame a foto de Fran…así era ela; SEMPRE sorrindo.

Non era algo forzado; era algo que xurdía sen máis…coma os seus brincos polos pasillos ou o seu TRUQUE.

E así a lembrarei eu…

Aínda agora dáme rabia e non podo evitar chorar un chisquiño; supoño que por non terte coñecido máis...

E e sen embargo o suficiente pra estrañarte.

TRUQUE-TRUQUE-TRUQUE

baila peqeña baila...

chup churup chup chup...

oyes esa canción? baila peqeña baila... sonríe con la boca bien abierta. invítame otra vez a comer... nunca reservar un aula salió tan productivo. seguiré esperando tu llamada con entusiasmo. seguiré bailando y cantando en tu honor en la biblioteca, en vez de estudiar! y no te creas jovencita que me olvido de lo que me debes! me debes una cocacola peqeña rubia... y esas promesas, entre amigos, son sagradas. hasta pronto martiña, espero esa cocacola... pero esta vez invito yo.

recuerdas este fin de verano, en el repercusión...? sigo manteniendo lo mismo. "me alegro tanto tanto de que seas amiga de mi hermano..." y me zarandeaba mientras decía "marta, tú..tú...", y dirigía mi mano desde el pecho, donde dicen que está el corazón, hasta apuntarte a ti. gracias por hacer tan feliz al peqeño truqe. gracias por hacerme tan feliz a mi a través tuya y a través de él. ahora tú eres su ángel de la guarda... y tranquila, aquí ahora lo cuidaré yo. chíbame al oído por si me pierdo, para ver si sé hacerlo la mitad de bien que tú.
gracias por haber cambiado nuestras vidas. te quiero.


TE AMO (truqe, sin ti me qedo cojito)

solo me qeda recordarte tal i como ERES i sonrío, como un acto involuntario, cada vez qe te recuerdo. porqe siempre me qisiste tanto tanto tanto...

i porqe me enseñaste a decir "te qiero", i porqe te lo pude decir antes de qe te fueras, i porqe eres mi amiga, i porqe empiezo a caer un poqito de mi nube i a echarte de menos... i porqe te siento cerca i porqe eres mi angel de la guarda.


bailaremos reggeaton juntos siempre mi vida.

jueves, 1 de noviembre de 2007

Tivo que ser

Tivo que ser,
porque o xeo onde camiñamos non aguantou a súa calor,
quebrouse nos seus pes
e a greta percorreunos a todos.
Tivo que ser.

Tivo que ser,
porque urxía arrincala das raíces da terra,
coma os anxos, nun repente,ascendela cara o ar,
entre faíscas de lume eléctrico,
cun cordel tenso e forte,
demasiado forte,
izada pulso a pulso,
volta a volta recollida na guedella da lembranza,
urdida novamente en calquera outro destino.
Tivo que ser.

Tivo que ser,
ciumes da súa cor, de seus ollos, da súa voz.
Tivo que ser

Tivo que ser,
de nostalxias de outros mundos que esixían máis pureza,
de acordes inaudibles que reclaman súa frecuencia,
dunha aperta de emoción que Cosmos lle entregou,
da rabia que lle deu a Helena a beleza da súa paixón.
Tivo que ser.

Pola graza
Sen perdón
Tivo que ser.

Anagnórese

Onte, facía sol, non ia moito frío, era unha mañá desas que no tempo din "boas".

Sen ruido case, esquécimos o xeito de andar, o camiño das verbas, o rápido que marcha o tempo. E aprendímos cantas cousas viven no tempo dun latexo.

Marchou de nos o tempo; pararon os ruídos, no peirao seguían a aboiar os barcos.

VEÑA MARTIÑA RESPIRA.

Orestes lle falaba a Eléctra dos rizos sobre a tumba do seu pai. Electra sigue contando o seu desexo, e diante de nos a rachou a anagnórese.

Recoñecimos mans e miradas de xente, ás que non vemos, dentro desa conta repetida de dous minutos, dous minutos agardando que voltaras. E de novo, outros dous minutos.
Canto pasou neses minutos!

Os puños que se pechan e gabean pola gorxa estan a esganar os berros que se esnaquizaron no quebraondas dos ollos.

A todas aquelas persoas que a coñeceran

Por favor, difundide este sitio a todas aquelas persoas que a coñeceran.

Para poder publicar cousas tedes que ser invitad@s ao blog, así que enviade un correo a esta dirección: na.memoria.de.marta@gmail.com

Na memoria de Marta

Un lugar para lembrala, honrala e falarlle nun diálogo arrebatado.