Tivo que ser

Tivo que ser,
porque o xeo onde camiñamos non aguantou a súa calor,
quebrouse nos seus pes
e a greta percorreunos a todos.
Tivo que ser.

Tivo que ser,
porque urxía arrincala das raíces da terra,
coma os anxos, nun repente,ascendela cara o ar,
entre faíscas de lume eléctrico,
cun cordel tenso e forte,
demasiado forte,
izada pulso a pulso,
volta a volta recollida na guedella da lembranza,
urdida novamente en calquera outro destino.
Tivo que ser.

Tivo que ser,
ciumes da súa cor, de seus ollos, da súa voz.
Tivo que ser

Tivo que ser,
de nostalxias de outros mundos que esixían máis pureza,
de acordes inaudibles que reclaman súa frecuencia,
dunha aperta de emoción que Cosmos lle entregou,
da rabia que lle deu a Helena a beleza da súa paixón.
Tivo que ser.

Pola graza
Sen perdón
Tivo que ser.